31.12.2011

Շնորհավոր Ամանոր և Սուրբ Ծնունդ


...Ճիշտն ասած արդեն պատրաստված մտա գրառելու, բայց փոշմանեցի... Բլոգ ինձ բերեց ֆբ-ընկերներիցս մեկի հարցը, որին անպայման կանրադառնամ այստեղ, միայն ոչ հիմա, տոներից հետո... Խոսքը բազմաթիվ բլոգերում վերջին օրերին տեղ գտած գրառումների մասին է, որոնք շարադրված են նույն թեմայով, նույն ձեռագրով ու նույն Տմտածելակերպով... Քաոս է տիրում հայ երիտասարդության մի փոքր (բարեբախտաբար) զանգվածի ուղեղներում... Ինչևէ...

Հիմա ոչ մի ցանկություն չունեմ դրա մասին խոսելու... Միայն ուզում եմ շնորհավորել Հայաստանի, Արցախի ու Սփյուռքի բոլոր հայերին գալիք Ամանորի և Սուրբ Ծննդի կապակցությամբ... Իսկ բարեմաղթանքներս շատ-շատ են, ու դա լավ չի, քանի որ անելիքներ դեռ շատ ունենք... ՈՒստի եկե՛ք լինենք միասնական ավելի քան երբեք, որովհետև այսօր մեր հզորությունը, մեր կամքի անկոտրում լինելն ու մեր հավատը ավելի քան երբեք կախված են մեր միասնական լինել-չլինելուց...



Կհանդիպենք հաջորդ տարի ու անպայման միասին կքննարկենք այն թեմաները, որոնց մասին պետք չի լռել... :)

Շնորհավոր Ամանոր և Սուրբ Ծնունդ...

26.12.2011

Իմ իդեալական օրերից մեկը


...Հինգշաբթի -> 8:00 զարթուցիչ -> «մունաթ» դեմքի արտահայտությամբ մի կերպ արթնանալ(բայց մեկա հետո ժպիտով) -> 2 նարինջ -> խառնիչ -> նարնջի բնական հյութ (բայց մեկա redbull-ին կարոտած) -> շտապողականություն -> համբույր սիրելի ծնողներին (առանց դրա ո՛չ քնում եմ, ո՛չ արթնանում, «օրս օր չի լինում») -> համալսարան -> մրսած (բայց մեկա տաքացնող մթնոլորտ) -> 14:20 համալսարանից դուրս -> քաղցած -> ամենամոտ ընկերներ -> Գուստո -> կշտացած -> յուրաքանչյուրն իր գործով -> ԿԳ նախարարություն -> 18:00 Կառավարության 4-րդ մասնաշենքի դիմաց արդեն սպասող ընկերներ -> զբոսանք ամենամոտ ընկերուհու հետ ամենասիրելի քաղաքով`գիշերային (արդեն` տոնական) Երևանով -> 


-> սառած (բայց մեկա գերազանց տրամադրություն) -> տուն -> ամենասիրելի սպորտի` լողի հերթական պարապմունք -> 20:30 տուն -> ընտանիք (ամենա-ամենա-ամենահաճելի մթնոլորտը)-> լափթոփի հետ առանձնանալ սիրելի ննջասենյակում -> համացանց -> ֆիլմ -> օրվա լուրեր -> ակտիվություն ու շփում -> ու այս ամբողջ ընթացքում անդադար երաժշտություն մինչև հաջորդ օրվա առաջին 4-5 ժամը...


Իմ պատկերացմամբ` էն մարդկանց հետ, ովքեր հիմա կան իմ կյանքում, իդեալական օրը կարող է լինել օրինակ էդպիսին...  

Счастье - это когда идешь по центру с любимой подругой, вам так весело и хорошо, что проблемы и мысли о личной жизни уходят на второй план... ♥

Հ.Գ. Կարևորը` նման օրերը շատ լինեն ու շարունակվեն դեռ երկաա՜ր-երկար... ՈՒ էն մարդկանց թիվը, առանց որոնց իմ օրը պարզապես չէր կարող կոչվել իդեալական, միայն ու միայն ավելանա... :)

Հ.Հ.Գ. Սիրում եմ մարդկանց, ում կարելի է ասել. «Հիշու՞մ ես...»

10.12.2011

ИМЕЮ ПРАВО...



1948 թվական... Դեկտեմբերի 10... ՄԱԿ...

Այդ օրը և այդտեղ ընդունվեց Մարդու իրավունքների համընդհանուր հռչակագիրը: Այս փաստաթուղթը համարվում է իրավունքների առաջին գլոբալ սահմանումը, որով օժտված են ԲՈԼՈՐ մարդիկ /բաղկացած է այն 30 հոդվածներից և տնտեսական, սոցիալական ու մշակութային իրավունքների մասին միջազգային դաշնագրերին, Քաղաքացիական և քաղաքական իրավունքների մասին միջազգային դաշնագրերին հավասար երկու կամըտիր արձանագրություններով համարվում է Մարդու իրավունքների միջազգային օրինագծի մի մասը/...

Համընդհանուր հռչակագիրը Միավորված ազգերի կազմակերպության հիմնարար բաղադրիչ փաստաթուղթն է: Բազմաթիվ միջազգային իրավաբաններ, ի լրումն, կարծում են, որ Հռչակագիրը ձևավորում է միջազգային իրավունքի մի մասը և հզոր գործիք է դիվանագիտական ու բարոյական ճնշման կիրառման մեջ` ուղղված այն կառավարությունների դեմ, որոնք ոտնահարում են նրա ցանկացած հոդվածը: 1950թ., ի պատիվ Հռչակագրի, ՄԱԿ-ը հաստատեց Մարդու իրավունքների օրվան նվիրված տոնը, որը նշվում է այսօր` դեկտեմբերի 10-ին:

Ինչպես գիտենք, Հայաստանի Հանրապետությունը, ընդունելով Մարդու իրավուքների համընդհանուր հռչակագրով սահմանված համամարդկային արժեքները, մարդու իրավունքների պաշտպանության և ժողովրդավարության հաստատման սկզբունքները, 1992թ. դարձել է ՄԱԿ-ի անդամ երկիր...

Մի կողմ դնենք ՄԱԿ-ը... Որքանո՞վ են այսօր ոտնահարված պաշտպանված Մարդու իրավունքները Հայաստանում... Որքանո՞վ ենք մենք ՃԻՇՏ օգվում մեր իրավունքներից կամ ինչի՞ց ելնելով ենք մեզ թույլ տալիս չարաշահել դրանք... 



Որքանո՞վ են լավ կամ վատ կատարել իրենց գործը մեր ՄԻՊ-երը մինչ օրս, և որքանո՞վ է լավ աշխատում ներկայիս ՄԻՊ-ը, որը ամփոփելով տարին ու ներկայացնելով իր գրասենյակի կատարած աշխատանքների հաշվետվությունը` հպարտորեն խոսում է «3 դատավորների կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու իր հրապարակային նախաձեռնության» մասին ա՛յն դեպքում, երբ երեկ բոլոր 3 գործերով էլ վերջնական մերժում է ստացել... Ո՞րն է այսօր մեր երկրում Մարդու իրավունքների պաշտպանության ամենասուր խնդիրը, և արդյո՞ք կան ինչ-որ տեսանելի քայլեր, որոնք կատարվում են դրանք լուծելու ուղղությամբ...

Ցավով եմ ասում, որ ինքս ոչ մի առաջընթաց չեմ նկատում... Ոչ մի բարելավվում ոչ մի ուղղությամբ /խոսքս մարդու իրավունքների մասին է/... Բայց ամենացավալին այն է, որ չեմ տեսնում մտահոգություն մարդկանց մոտ, ախր չէ՞ որ խոսքը հենց ՁԵ՛Ր իրավունքների մասին է...



Այստեղ գերխնդիրը կայանում է նրանում, որ մարդիկ լավ չգիտեն /կամ ընդհանրապես գաղափար չունեն/ իրենց իրավունքների մասին... Այստեղից էլ ծագում են մյուս խնդիրները, ԻՄՀՈ!! Կա նաև 2-րդ պատճառը այն խայտառակ հետևանքի, որ տեսնում ենք այսօր... Դա ՎԱԽՆ է... Իրոք մեծ է վախի գործոնը... Դե..բոլորս ենք հասկանում, թե ինչի մասին է խոսքը... ՈՒ այս անհեթեթ պատճառ-հետևանքային կապի արդյունքում դեռ երկար ենք անպաշտպան մնալու... Այնքան ժամանակ, մինչև հասկանանք, որ եթե մենք չձգտենք լինել պաշտպանված, մեզ չեն պաշտպանի... ՈՒ նույնիսկ «ամենակարող» օմբուդսմենը անկարող կլինի օգնել մեզ...  

Եկե՛ք նախ լավ ճանաչենք մեր իրավունքները, հարգենք ինքներս մեզ ու մեր իրավունքները ու հետո միայն ստիպենք դրանք հարգել բոլորին, որպեսզի երևակայական ու անիրական «ամերիկյան դեմոքՌԸսիին» երանի տալու փոխարեն ինքներս մեզ երանի տալով ապրենք ՄԵ՛Ր երկրում, զգանք մեզ պաշտպանված ու ուժեղ մեր հողի վրա... Սա է իմ գերցանկությունը բոլորիս համար!! Եվ քանի դեռ այդ օրը չի եկել, իսկ ձևականություններն առանց այն էլ շատ են, ես չեմ գտնում, որ ունեմ բարոյական որևէ իրավունք շնորհավորել ազգիս Մարդու իրավունքների միջազգային օրվա կապակցությամբ...

01.12.2011

...Իսկ ու՞ր է տարվա ՄԵ՛Ր եղանակը, այն հինգերորդը... Մի՞թե չի գալու...(ՄԱՍ2)


ԱՇՈՒ՜Ն... Տարվա իմ ամենասիրելի եղանակը... 
Իսկ մի ակնթարթի պես անցավ... Իսկ շատ ծրագրեր, կապված աշնան հետ, մնացին չիրականացված... Իսկ շատ չծրագրավորված նորություններ էլ սպասվում են ձմռան հե՛նց առաջին օրվանից` արդեն այսօր... Իսկ ես, ամեն դեպքում, ևս մեկ անգամ եկա այն եզրահանգման, որ ծրագրավորելը ճիշտ չի... Իսկ ինչ-որ մեկը ասես կարդա մտքերս, ծրագրերս, ու անի ամեն ինչ, որ լինի ո՛չ իմ ուզածի պես, այլ ճի՛շտ հակառակը... Իսկ ժամանակը մի տեսակ  սկսել ա ընթանալ ո՛չ իմ օգտին, էս ամենից հետո տարօրինակ ու անսովոր զգացում կա մեջս, ինձ թվում ա պարտվել եմ, բայց չգիտեմ` ում... Իսկ իմ օրացույցը` իմ անձնականը, նմանվել ա սովորական օրացույցի, ոնց որ բոլորինը... Իսկ ես դեռ ուզում էի Նոյեմբերի 31, 32, 33 հետո 34..ունենալ... Իսկ ձմեռը, հակառակի պես, Երևանում սկսվեց Նոյեմբեր ամսվա կեսերից... Իսկ Նոյեմբերն էլ չափից շատ արագ ու մի տեսակ դատարկ անցավ, երևի 2011-ի իմ ամենաանարդյունավետ ամիսն էր. ոչինչ չշահեցի, ո՛չ մի նոր բան, բայց կարևորը` ոչ էլ կորցրեցի...




Իսկ Ինչևէ, դիմավորե՛նք ձմռանը ժպիտով, լինե՛նք բարետես, նպատակասլաց, զգա՛նք ու հարգե՛նք մեր ժամանակը, քննաշրջանը «բարով-խերով» անե՛նք /որ մի քիչ ժամանակ ունենանք ոչ պարտավորված, մեզ հաճելի գրքեր կարդալու;)/ ու չմոռանա՛նք թեյել շա՜տ-շա՜տ-շա՜տ, ու ամեն ինչ լավ կլինի! :)


Հ.Գ. Մինչ գրառել սկսելը մտածեցի. «Աշունն էլ անցավ», ու ակամա մի ստեղծագործություն հիշեցի... Սևակի յուրահատուկ շեդևՌներից ՄԵԿԸ...

...Իսկ ու՞ր է տարվա ՄԵ՛Ր եղանակը, այն հինգերորդը... Մի՞թե չի գալու...



Նա՞ է գրում ինձ 
Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ 
Ինքս էլ չգիտեմ. 
«Արդյոք քեզ եր՞բ եմ, ե՞րբ եմ տեսնելու... 
Ձմե՛ռ ու ամա՜ռ, 
Աշո՛ւն ու գարո՜ւն... 
Իսկ ո՞ւր է տարվա մե՛ր եղանակը, 
Այն հինգերորդը...»



Նա՞ է գրում ինձ 
Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ 
Ինքս ել չգիտեմ. 
«Դու նկատե՞լ ես. ձմեռ ժամանակ 
Անհնարին է անցնել անտառի այն ծանոթ տեղով, 
Որով անցել ես ամռան օրերին, 
Քանի որ ցրտից սաստիկ կուչ գալով 
Ու ձյան բեռան տակ ճկվելով խղճուկ` 
Ոստ ու ճյուղերը փակում են ճամպադ, 
Իսկ մթնշաղին կամ աղջամուղջին` 
Ճանկռում են դեմքդ, 
Աչքիդ սպառնում: 
Ես քայլում էի աղջամուղջի մեջ, 
Ու քայլում էի նաև ... մտացիր: 
Մտացի՞ր արդյոք, մտամփո՞փ արդյոք,- 
Մի՞թե նույնը չէ: 
Ու ես հասկացա, 
Որ երբ հուզված ենք` 
Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ձեռքերը, 
Երբ անվստահ ենք` 
Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ոտքերը. 
Իսկ ե՞րբ են մարդիկ թաքցնում դեմքը 
Գուցե ամոթի՞ց 
(Ես չե՛մ ամաչում իմ սիրո համար) 
Գուցե կարոտի՞ց 
(Ես ուզում եմ քեզ տեսնել բա՛ց աչքով): 
Գուցե ճանկըռտող ճյուղերի՞ց այս չար 
Գուցե այս ցրտի՞ց որ ճկում է ինձ 
Եվ ստիպում է կուչ գալ խեղճորեն 
(Կուչ գալ եմ ուզում քո՛ թևերի տակ)»...

Նա՞ է ավարտում, թե՞ ես նրա տեղը,- 
Ինքս էլ չգիտեմ. 
Իմ այս հարցերին մի՛ պատասխանիր, 
Բայց պատասխանիր լոկ իմ մե՛կ հարցին:

Գարունը անցավ` ես քեզ չտեսա, 
Ամառը անցավ` ես քեզ չտեսա, 
Աշունը անցավ` չտեսա ես քեզ, 
Ձմեռն էլ կանցնի` չեմ տեսնի ես քեզ...

Իսկ ո՞ւր է տարվա մե՛ր եղանակը, 
Այն հինգերորդը... մի՞թե չի գալու...

28.11.2011

Give me a sign and I'll give you my hand...


Բարև՛, ընկե՛րս, քեզ մոտ եկել եմ մի քանի պատճառներով`

- Տպավորված եմ ու այդ տպավորություններով կիսվել եմ ուզում
- Չէի կարող չխոսել սրա մասին
- Մարդկանց անտարբերությունը սպանել եմ ուզում
- Սիրում եմ քեզ :)

Երևի շատ քիչ մարդիկ կան facebook սոցիալական կայքի հայ օգտատերերի շարքում, ովքեր /հատկապես վերջին ամիսներին/ գոնե լսած չլինեն Սյուի, Սյուի մամայի, «ՄամաՍյու»-ի մասին... Բայց շատ-շատերը անտարբերությամբ են անցնում այնտեղով, որտեղ նրանց կարիքը իրոք զգացվում է...



2011-ի գարունն էր, երբ առաջին անգամ հանդիպեցի Սյուին /նույն կայքում/... Եթե չեմ սխալվում, մարտի 2-ը կամ 3-ն էր... Էնքա՜ն շփոթված ու տխուր էր. իմացել էր, որ մայրը` Օլգա Սեպետչյանը, կրծքագեղձի քաղցկեղ ունի... Բայց միաժամանակ Էնքա՜ն հույսով ու հավատով էր լցված. գիտեր, որ մայրը կարող է բուժվել ու փրկվել /ու կփրկվի՛/... Նրան անհրաժեշտ է 18 սրվակ «Հերցեպտին», որի ամեն սրվակն արժե $3000  /ընդ.`$54000/... Սյուն իրեն չկորցրեց, նա արեց ու անում է ամեն ինչ մորը փրկելու համար... 
Սկզբում իրենց մասին իմաց տվեցին /այլ կերպ ասած` պատրաստակամություն հայտնեցին Սյուին օգնելու/ այն մարդիկ, ովքեր առ այսօր նրա կողքին են... Սոց-ցանցում բացվեց մի խումբ, հետո մյուսը... Մշակվեցին ծրագրեր... Մի նպատակի շուրջ համախմբված իրար անծանոթ մարդիկ ըկերացան... Այդ ընկերների օգնությամբ տարբեր լրատվամիջոցներում հայտնվեց ինֆորմացիան... Հետո, իհարկե ոչ հեշտությամբ ու ոչ միանգամից, բացվեցին facebook-յան լեզվով ասած` event-ներ. սկսեցին կազմակերպվել տարբեր ոճերի ու տարբեր ֆորմատներով բարեգործական համերգներ, ցուցահանդեսներ, ակցիաներ /որոնցից վերջինի շրջանակներում էլ ես այսօր հայտնվեցի "Phyto"-ում, ու ծնվեց այս գրառումը/... Այդ ընթացքում հիմնադրվեց "MamaSyu" ֆոնդը, որը Սյուի մայրիկին փրկելուց հետո միտված է օգնել այն կանանց, որոնց մոտ կհայտնաբերվի քաղցկեղ /ըստ հավաստի տվյալների` Հայաստանում ամեն 13-րդ կնոջ սպառնում է կրծքագեղձի քաղցկեղը/... 
Օրեցօր շատանում էին ֆոնդին ծառայող հիմնական ու գլխավոր նպատակին օգնել ցանկացողները, որը, իհարկե, շա՜տ ուրախալի փաստ է... ՈՒղղակի աննկարագրելի զգացում է, երբ մի նպատակի, ԲԱՐԻ՛ նպատակի շուրջ ստացվում է համախմբել այդքան բարի մարդկանց, ու երբ տեսնում ես, որ բոլորը դա անում են ի սրտե, առանց որևէ շահ հետապնդելու...

Չեմ ուզում խոսել էդ իվԸնթների կամ ֆոնդի մասին. էդ ամենը կարող եք և ֆոտոպատմության տեսքով տեսնել ԱՅՍՏԵՂ... 
ՈՒզում եմ խոսել այն տպավորությունների մասին, որոնք ստացա այսօր ու որոնք, հուսով եմ, անտարբեր չեն թողնի նաև ՔԵԶ...

Հիշում եմ, թե ինչպես էր Սյուն նեղվում/ջղայնանում, երբ ուզում էի նրա մայրիկի նկարը` ինֆորմացիան տարածելու նպատակով /դեռ մարտ ամիսն էր/, ասում էր. «...մամաս սովորական առողջ մարդու պես ա, միշտ ուրախ, աշխույժ....պետք չի՛ նրանից հիվանց սարքել...»...

...Այսօր ես հանդիպեցի էդ ուրախ, աշխույժ կնոջը... Գիտե՞ս, ընդամենը 1,5 ժամվա ընթացքում հասցրեցի նկատել, որ էնքա՜ն կյանք կա նրա մեջ, էնքա՜ն էներգիա, էնքա՜ն բարությու՜ն, շաաաա՜տ պլյուսներով դրական լիցքեր, որ ուղղակի հաճույք ես ստանում նրա հետ խոսելիս, մեծ բավականություն, ու մի տեսակ չպարտավորված պարտավորության զգացում` նրան օգնելու հաղթահարել էդ չարաբաստիկ հիվանդությունն ու անցնել էդ ամենի միջով... 
Չէ՛, գրածս բոլորովին միտված չէ ընթերցողի սրտում խղճահարության տեսքով ինչ-որ քնած զգացումներ արթնացնել/առաջացնել... Իրականում խղճահարության կարիք ունեն է՛ն մարդիկ, ովքեր չեն գիտակցում, թե ի՜նչ հրաշք բան ա ԿՅԱՆՔԸ... Խղճացե՛ք էն երիտասարդին, որը ինչ-որ սրտաճմլիկ սիրային պատմություն է ունեցել ու իր կամքով հայտնվել կամրջի տակ` երևի նույնիսկ չմտածելով գոնե է՛ն մարդկանց մասին, որոնց «սիրո արդյունքում» ինքը ծնվել, ու բազմաթիվ կրած տանջանքների արդյունքում էդ տարիքին ա/էր հասել... Խղճացե՛ք էն /շատ կներեք/ փթիր մարդանման երևույթներին, որոնց իրենց` այդչափ դատարկ լինելու պատճառով/համար բնության թյուրիմացություն եմ կոչում, նրանց, ովքեր ունեն ամեն ինչ, բայց բողոքում, բողոքում ու բողոքում են ամեն ինչից... Խղճացե՛ք էն մանր-մունր, քաղաքում մարդունխելագարությանհասցնելուաստիճանի մեծ արագությամբ շատացող անչափահասներին, ովքեր կյանքի իմաստ ու նպատակ են համարում տարօրինակ ու անընդունելի սուբկուլտուրաներին պարտաճանաչ հետևելն ու քաղաքը իրենց սնդուսափայլ սԾիլով /եթե կարելի ա էդպես ասել/ սևա-վարդագույն դարձնելը, որ իրենց քայլից 1 մետր այն կողմ չեն էլ տեսնում... Խղճացե՛ք նրան, ով մարդկային գերարժեքները թողած` իր համար նոր արժեքներ ա փնտրում էն ճահճում, որում իրեն են նետելու իր իսկ ստեղծած երևակայական արժեքավոր արժեքների յուրացման հետևանքները... Խղճացե՛ք ինքներդ ձեզ, եթե ունեք ամենաթանկարժեքը` առողջություն ու կյանք, բայց չեք գնահատում դա, չեք հարգում ինքներդ ձեզ, ձեր առողջությունը ու է՛ն երեխաներին, որոնց դեռ պիտի ծնեք...

Իսկ Սյուի մաման չունի խղճահարության կարիք, նա ընդամենը ապրել է ուզում... Իսկ դու գիտե՞ս, թե ինչ կյանքով է ապրում նա... Երևի քո ու իմ շրջապատի մարդկանցից շատ-շատերից շա՜տ անգամ աշխույժ ու ժպիտով... 
Ախր չէ՞ որ կյանքը գնահատել ու դրանով ապրել ա պետք` «հե՛նց հիմա ու հե՛նց այստեղ» բանաձևով... Սառը լոգանք ընդունի՛ր ու հասկացի՛ր դա վերջապես...

Հասկացի՛ր, եթե դու թքած ունես քո կյանքի վրա, ուրեմն ես` առավելևս... Բայց եթե դու ապրել ես ուզում, ես կցուցաբերեմ ոչ թե անտարբերություն, այլ օգնություն...  Give me a sign - I'll give you my hand...(c)
Ինքդ որոշի՛ր, թե ինչ է քեզ պետք ու/բայց ինչ ես դու ուզում... Բայց մի՛ մոռացիր գոնե մի փոքր ապրել նաև դիմացինի համար, օգնել քո հնարավորության սահմաններում, նվազագույն դեպքում գոնե հոգեպես լինել նրա կողքին, բայց, գրո՛ղը տանի, ՉԱՆՏԵՍԵԼ նրան... Չէ՞ որ

1. վաղը ինքդ կարող ես ունենալ դրա կարիքը /Աստված չանի՛/
2. անտարբերությունը կսպանի քեզ
3. /տվյալ դեպքում/ կնոջ առողջ լինել-չլինելուց է կախված գենոֆոնդի առողջ լինել-չլինելը
4. մենք ուժեղ ենք ու ամեն ինչ կարող ենք միայն 1 դեպքում` եթե ՄԻԱՍԻՆ ենք...

...Կարող եմ մի քանի պատճառներ ևս թվարկել, որոնցով դու քեզ պարտավորված կզգաս անտարբեր Չլինելու... Բայց ցանկության դեպքում ինքդ դրանք կարող ես գտնել... 

Հ.Գ. Վերջին համերգից ստացված հասույթը օգնեց ֆոնդին գնել հերթական` 4-րդ սրվակը, ու դեռ 14 սրվակ անհրաժեշտ է լիարժեք բուժման համար...

ՄԻ՛ ԵՂԻՐ ԱՆՏԱՐԲԵՐ...

23.11.2011

Օ՜, իմ տոլեՌանտ երկի՜ր... Օ՜, իմ տոլեՌանտ ազգ... (ՄԱՍ2)


Բարև՛, իմ սիրելի՛ ընկեր...

Կրկին քեզ մոտ եմ եկել չլռելու :)
Հիշու՞մ ես այն «սեռաքաղցին» (c), որի մասին մենք միասին խոսեցինք, ու մեծ աղմուկ բարձրացավ մեր հասարակության բլոգասեր ու տեղեկացված շրջանում... Այ հիմա ստիպված եմ շարունակել գրառումս նույն թեմայով, այս անգամ` ավելի անմեղ «քաղց»-ով տառապող պաշտոնյայի գլխավոր դերակատարմամբ...


Հիշու՞մ եք` խոստացել էի իմանալ այդ սեռաքաղցի անունը ու հրապարակել բլոգում... Так вот, դա Արմեն Գևորգյանն էր, որը այդ ժամանակ զբաղեցնում էր ՀՀ Էկոնոմիկայի նախարարի /Տիգրան Դավթյան/ խորհրդականի պաշտոնը... Եվ քանի որ այդքան «չլռելու» արդյունքում նախարարը ստիպած էր նույնպես «չլռել», նա որոշեց ազատել Արմեն Գևորգյանին իր խորհրդականի պաշտոնից: Դե, դա կարելի էր ենթադրել... Բայց բոլորս գիտենք, որ մեր երկրում վաղուց ակտուալ չեն «պաշտոնաթողություն», «պաշտոնանկություն», «պաշտոնազրկում» բառերը, փոխարենը մենք անընդհատ հանդիպում ենք «պաշտոնափոխությունների»... Եվ երկրի ընդհանուր դրությունը, բնականաբար, չի փոխվում. գումարելիների տեղափոխությունից գումարը չի փոխվում: Ինչպես արդեն գիտենք, ՀՀ էկոնոմիկայի նախարարի` Գևորգյանին իր խորհրդականի պաշտոնից ազատելու հրամանին հետևեց նոր հրամանը, որով վերջինս նշանակվեց Գյումրու Տեխնոպարկի տնօրենի խորհրդական... Հմմ... Փաստորեն բոլոր «չլռողները» բավարարված էին, որ իրենց խոսքը տեղ հասավ, Տիգրան Դավթյանը` ինքնաբավարարված, Արմեն Գևորգյանը` գոհ ու շնորհակալ... Չէ՞ որ եթե Տ.Դավթյանին խորհուրդներ տալու դիմաց նա վարձատրվում էր ընդամենը 150000 դրամ/ամիս, ապա հիմա, երբ խորհուրդներ է տալիս Գյումրու տեխնոպարկի տնօրեն Գուրգեն Պարոնյանին, նա վաստակում է 4 անգամ ավելի` 600000 դրամ... Ինչևէ, սրա մասին խոսելիս բոլորովին միտված չէի այս կամ այն պաշտոնյայի աշխատավարձը «հաշվելուն», պարզապես դա հետաքրքիր պատիժ էր, որը չէր կարող մեր աչքից վրիպել...

Հիմա անցնենք նորություններին: Եթե Արմեն Գևորգյանը իր շարժական սարքի պատճառով ստացավ նոր «պիտակ» ու «բարձրացրեց» իր աշխատավարձը, բայց մնաց նույն` խորհրդականի կարգավիճակում, ապա այս դեպքում խոսքը ոչ թե հեռախոսի, այլ iPad-ի, ոչ թե աշխատաժողովի, այլ Ազգային Ժողովի, ու ոչ թե խորհրդականի,  այլ նախարարի մասին է` ՀՀ էներգետիկայի և բնական պաշարների նախարար Արմեն Մովսիսյանի, որին, ինչպես կարելի է ենթադրել, այնքան էլ չի հետաքրքրում իր աշխատավարձը, քանի որ նա պետական բյուջեի քննարկման ժամանակ ավելի հետաքրքիր զբաղմունք էր գտել...

ԱԺ-ում 2012թ. պետական բյուջեի մասին քննարկումների ժամանակ «շարիկ գլորելը», իհարկե, ավելի անմեղ զբաղմունք է, քան Գևորգյանի զբաղմունքն էր, բայց, այնուամենայնիվ, սա որքանով ծիծաղելի, կրկնակի անգամ ավելի ողբալի վիճակ է... ՈՒղղակի ցավում եմ երկրիս համար... Իրո՛ք, շա՜տ եմ ցավում...


Հ.Գ. Նախորդ գրառումը նվիրված էր Համբերատարության Միջազգային Օրվան... Եվ այնտեղ խոսվեց նրա մասին, որ այդ շնորհը մենք ոչ միշտ ենք ճիշտ օգտագործում... So, ՄԻ՛ ԵՂԵՔ ՀԱՄԲԵՐԱՏԱՐ ՈՒ ԼՈՒՌ ԱՅՆՏԵՂ, ՈՐՏԵՂ ՁԵՐ ԻՍԿ ԱՊԱԳԱՅԻ ՀԱՄԱՐ ԱՆՀՐԱԺԵՇՏ Է ՉԼՌԵԼ!! (c) NairaKhachatryan

16.11.2011

Международный День Терпимости /International Day for Tolerance/


Здравствуй, блог!! =)
Сегодня Международный день толерантности... Прекрасный и таинственный праздник... Хочется информировать своих читателей как-то по-своему, немножко поговорить об этом, о полезном и важном... Ведь нам всем дано такое замечательное качество как 
ТЕРПЕНИЕ, которое многие "употребляют", увы, не по назначению... Это такое качество, которое мы хотим и не хотим иметь одновременно... Мы ведь всегда хотим, чтобы другие люди проявляли его по отношению к нам, но сами по отношению к другим проявлять его в общем-то не очень любим. Итак, что же такое это терпение??  Толковый словарь говорит, что терпение, соответственно греческому значению слова - это добровольное несение бремени... Заметим, что использовано слово именно "бремя"... Не тяжесть, не груз, не ноша, а именно БРЕМЯ... 
Даль говорит, что бремя образовано от слова беремя, которое обозначает охапку, которую можно обнять руками, вязанку, в подъем человеку. Само же слово бремя - это ГРУЗ, который гнетет, давит, тяготит... Словом, проявить терпение - значит взвалить на свои плечи непомерный тяготящий груз, причем ДОБРОВОЛЬНО. Последнее замечание очень важно, ибо оно подчеркивает, что человек этого может и не делать... Поэтому терпеливым может быть назван не просто человек, предположим арестованный и попавший в концлагерь и несущий непосильную работу, а человек, который мог не попасть, например, в концлагерь, но спасая добровольно жизнь другого, оказался там... Разница ведь огромная, не так ли??
Сегодня миллионы людей стенают от тяжелой жизни, в которую их загнали экономические кризисы, природные катастрофы, и, почему нет, СТАРОСТЬ... Порой, перенося без ропота все эти напасти, они уверены, что проявляют ТЕРПЕНИЕ... Но это верно лишь отчасти, ибо терпение - подразумевает, как мы видели, добровольное согласие на несение бремени. Величественный же пример истинного терпения оставил нам Христос, который добровольно взял на себя бремя - грехи всего мира...
В конце концов, иметь и проявить терпение - это не одолжение другим... Это, скорее всего, нужно именно ВАМ!! Ведь ТЕРПЕНИЕ - это средство от всякой боли... Да и в семейной жизни это САМОЕ ГЛАВНОЕ!! Тот, кто "употребляет" это замечательное качество по назначению, способен создавать шелк из листьев и мед из розовых лепестков... И не забывайте, что получение желаемого - это вознаграждение за ТЕРПЕНИЕ...



Надеюсь, вы уловили основную мысль всего выше сказанного... А теперь давайте о том, почему именно сегодня, и какая была мотивация...


В недалеком 1995 году, в этот же день /16.11.95/, все государства, состоящие в ЮНЕСКО, подписали Декларацию принципов межнациональной толерантности. Вот почему Международный день терпимости отмечается именно сегодня... Это было сделано по инициативе Организации Объединенных Наций, которая, помимо всего прочего, закрепила за этим праздником целый ряд мероприятий, ориентированных как на учебные заведения начального уровня, так и на более широкий социальный круг...
В последние время участились случаи проявления нетерпимости, насилия и экстремистского поведения в мире. Социологи объясняют рост этой деструктивной активности в связи с резким разграничением людей с точки зрения обособленной самобытности...
В конечном итоге, не только отдельные лица, но и целые общины могут стать жертвами жестокости или насилия. Причиной тому могут послужить конфликты, вызванные национальной или религиозной самобытностью. Такие события в мире должны обеспокоить  цивилизованные общества, ведь они являются "первыми звоночками" ГЕНОЦИДА...
Для предотвращения такого страшного расклада вещей, каждый человек на планете должен оставаться толерантным плюралистом. Мы должны стремиться сосуществовать в мире и уважать друг друга. Для нормального цивилизованного демократического развития, в сердцах людей не должно оставаться стереотипов и предрассудков, ведь зачастую они только искажают реальные факты того, что происходит вокруг нас.
В этот праздник нужно подтверждать идею многообразия, материализовывать веру и мысли о том, что вся та культура, которая нас окружает - это ценнейший дар, а не угроза. Именно она сделала человечество высокоразвитым. Мы должны создавать терпимые общины, идеалом для которых станет культурная межнациональная ДРУЖБА...

И так, я хочу поздравить с Международным Днем Терпимости всех тех людей, которые верят в возможность параллельного развития всех мировых культур по принципу УВАЖЕНИЯ друг к другу...






Источники: http://nauka.bible.com.ua/bessmertie/2-17.htm
pozdravish.ru/?p=3867



12.11.2011

11.11.11


11.11.2011...Չէ, կներեք, 11.11.11 գրենք, որ թվերի զուգակցման «գերբնական մեսիջ»-ը /ինչպես կասեր իտալական La Stampa պարբերականը/ չխախտենք, չէ՞ որ մարդիկ դրա հետ հազարավոր հույսեր են կապում... 
Դեռ խորհրդավոր ամսաթվի գալստյան նախօրեին չկար մի լրատվամիջոց /համաշխարհային մասշտաբով/, որ չքննարկեր այդ սուպերպալինդրոմի հետ կապված կանխատեսումները... Ասում են` նրանք, ովքեր իրոք հավատում են այդ թվերի զուգակցման` մարդու կյանքի վրա ազդելուն, «մոգական ուրբաթը» կարող է(ր) ռեալ հաջողություն ու հարստություն բերել... Իսկ այդ «հավատացողները» խոսում են ինչ-որ «կազդուրիչ ճառագայթի» մասին, որը այդ օրը պետք է իջներ մարդկության վրա, և նրանք վստահ են, որ այդ օրը մարդկությանը իսկական հեղաշրջում է(ր) սպասվում... Ինձ ծանոթ շատ մարդիկ նույնիսկ 11.11.11 ժամը 11:11-ին երազանք պահեցին...
Ախր միայն էդպիսի գերներշնչանքից կարող էր իսկական «գերգիտակցական մուտացիա» տեղի ունենալ, որը ստիպված /քանի որ մարդիկ են այդպես ուզում/ կդառնար դեռևս զարգացման փուլում գտնվող մեր գլոբալ գիտակցության գլոբալ էվոլյուցիոն փուլը...
Այսօր արդեն 12.11.11-ն է, ու կարծես թե մարդկանց կյանքը նույն հունով է ընթանում, համենայնդեպս ոչ մի տեսանելի փոփոխություն չկա, ինչպես չկար այլ միստիկ թվերի /օրինակ` 01.01.01, 05.05.05, 07.07.07 և այլն/ արդյունքում...
Շատ կուզենայի իմանալ, թե ինչպես է ազդել 11.11.1111 /1111թ. նոյեմբերի 11/ թիվը մարդկության վրա... Միգուցե արդյունքում ես էլ սկսեի հավատալ թվերի մագիային ու այն բանին, որ նման կոմբինացիաները կարող են ամեն ինչ դեպի լավը փոխել: Բայց, ավաղ, ես ոչինչ չգիտեմ այդ ամսաթվի մասին: Իսկ ի՞նչ ամսաթիվ էր ինձ համար 11.11.11-ը... Գեղեցիկ...ընդամենը!
Իսկ թե ինչ օր էր դա ինձ համար, արդեն հարցի մյուս կողմն է... Ոչ պակաս գեղեցիկ ու խորհրդավոր օր, քան դրա ամսաթիվը` իմ շա՜տ սիրելի ընկերուհու` Անուլիս հարսանիքը...




Հ.Գ. - Թերևս միակ տեսանելի փոփոխությունը իմ քաղաքում` Երևանում 11.11.11-ից հետո ԱՌԱՋԻՆ ՁՅՈՒՆն էր... :)


Հ.Գ.2 - Սիրելի՛  թվերիզուգակցմանգերբնականազդեցությանմասինտեսության երկրպագուներ, եթե ձեր օրը կանխատեսվածի պես խորհրդավոր չի եղել կամ դուք ինչ-ինչ պատճառներով չեք հասցրել այդ օրը ժամը 11:11-ին երազանք պահել, մի հուզվեք, ամեն ինչ դեռ կորած չէ. առջևում դեռ «նոյեմբերի 20» կա «ժամը 20:11»-ով -  20.11.2011 20:11 ;)))


Հ.Գ.3 -  Օպտիմիստ լինելը լավ բան է, բայց այդպես ապրելը` ինքնախաբեություն կամ սենտիմենտալիզմ...(c)NairaKhachatryan Մի քիչ ռեալ նայեք ամեն ինչին...

Հ.Գ.4 -  Ա դի Դեկարտը դյուզն իր ասում էլիի...

03.11.2011

...And I think to myself...


I don't see trees of green,
Red roses too...
I can't see em bloom
For me and for you....

...I see Putin's aim,
Third World's too...
And what's goin' on
Around me and you...


...AND I THINK TO MYSELF...
WHAT A DAMN MAD WORLD!!! (c)NairaKhachatryan




31.10.2011

Չգրառված գրառումների և կորցրած ժամանակի մասին...


Իմ կարոտա՜ծ բլոգ, բարև՛.... =)
ՈՒրախ եմ քեզ տեսնել երկարատև ընդմիջումից հետո... Ամիսը ամփոփելու ժամանակն է... Եկել եմ արդարանալու :)
Ի տարբերություն սեպտեմբերի, որը շա՜տ երկար տևեց, հոկտեմբերը ուղղակի կայծակնային արագությամբ «թռավ»... Շատ բանի մասին դժվարանում եմ գրել, քանի որ տպավորությունների «տակից» արդեն հասցրել եմ դուրս գալ... Բայց ցավում եմ, որ չկարողացանք միասին խոսել շատ կարևոր թեմաների`

-Ազնավուրի «սենսացիոն» /ինձ համար` ոչ այնքան/ հարցազրույցի,
-Քադաֆիի սպանության /դեռ կխոսենք/,
-Քոնդոլիզա Ռայսի "No Higher Honor" գրքի և նրանում Հայոց Ցեղասպանության բանաձևի մասին իր խոստովանության,
-Անգելա ՄեՌկելիի արջուկ նվերը Սարկոզիին վերջինիս նորածին դստեր համար, որը, ի դեպ, Բրունիին ստիպեց ծննդատուն գնալ Սարկոզիի` Երևան ժամանելուն պես, :)
-ԱԺ-ում Մայր Աթոռի` հարկերից ազատվելու փորձերի,
-Երկրիս ներսում տեղի ունեցող այլ տենդենցների, ինչպես նաև անձնական շատ տպավորությունների մասին:

Հոկտեմբերի ամեն օրը լի էր իրադարձություններով, բայց շատ բան կորցրեցի, շատ ԺԱՄԱՆԱԿ... Բաց թողեցի համալսարանում դասերիս 85-90%-ը, լողիս բոլոր պարապմունքները, նախապես ծրագրավորված շատ հանդիպումներ... Ծրագրերս լրիվ խառնվեցին, շատ ծրագրեր ամբողջությամբ փոխվեցին, անորոշության մեջ եմ... :( Միայն մի բան գիտեմ` ինձ սթափվել, շտապ կողմնորոշվել ու առաջ շարժվել է պետք...

Հա՛, ուզում էի նաև ասել, որ շաա՜տ հաճելի է ու շաա՜տ շնորհակալ եմ, որ ունեմ այն ընթերցողներին, ովքեր հետաքրքրվեցին իմ բացակայությամբ, համբուրում եմ! :) Իսկ թե որտեղ էի այսքան ժամանակ` թող գաղտնի մնա :) :P

Եվ վերջում ևս մեկ աֆորիզմացված /հեղինակային/ միտք ընթերցողիս`

Կարևոր չէ, թե ինչ եք անում, կարևորը` դա ձեզ դուր է գալիս (c)! ;)



15.10.2011

"Челночная дипломатия"


Однажды у Генри Киссинджера спросили:
– Что такое "челночная дипломатия"?
Киссинджер ответил:

Henry Alfred Kissinger

– О! Это универсальный еврейский метод для решения любых проблем! Поясню на примере.
Требуется выдать дочь Рокфеллера замуж за простого русского парня из глухой сибирской деревни...
Каким образом? Очень просто! Я еду в сибирскую деревню, нахожу там простого русского парня и спрашиваю его:


– Ты хочешь жениться на американской еврейке?
Он мне:
– Зачем?! У нас и своих девчонок полно!..
Я ему:
– Да, но она – дочка миллиардера!
Он:
– О! Это меняет дело!..


…Тогда я еду в Швейцарию, на заседание правления банка и спрашиваю:
– Вы хотите иметь президентом правления банка сибирского мужика?
– Фу, – говорят мне в банке.
– Да, но он – зять Рокфеллера!
– О! Это меняет дело!..


И таки-да, я еду к Рокфеллеру и спрашиваю:
– Хотите иметь зятем русского мужика?
Он мне:
– Что вы такое говорите, у нас в семье все – финансисты!
Я ему:
– Да, но этот русский мужик – президент правления Швейцарского банка!
Он:
– О! Это меняет дело! Сьюзи! Пойди сюда. Мистер Киссинджер нашел тебе жениха. Это президент Швейцарского банка!
Она:
– Фи… Все эти финансисты – дохляки и зануды!..
А я ей:
– Да, но этот – здоровенный сибирский мужик!
Она:
– О-о-о! Это меняет дело...

12.10.2011

Պատժե՛նք նրան...


Անիմաստ եմ համարում երկար-բարակ խոսելը երեկվա ֆուտբոլային հանդիպման մասին, քանի որ ամեն ինչ արդեն ասել եմ սֆաթագրքում /facebook/...



Ընդամենը ուզում եմ ինչ-որ չափով օգնել բոլոր նրանց, ովքեր դեռ չեն համակերպվել մեր պարտության հետ, որը ԲԱՑԱՌԱՊԵՍ Էդուարդո ԳոնՍԱԼեսի խայտառակ մրցավարության արդյունքն էր... 




So, Եկեք պատժենք նրան ԱՅՍՏԵՂ :)

Цени свое ВРЕМЯ...


Привет, мой блог, здравствуй, читатель... =)
Хочу, чтобы сегодня мы с тобой поговорили о полезном... 
Вот вспомни, у тебя бывают такие периоды в жизни, когда все идет не так, в смысле не так как хотелось бы? И тогда ты не хочешь осознавать, что это результат того, что ты что-то делаешь не правильно, не так как должен был... В итоге ты начинаешь обвинять кого угодно и в чем угодно, ссылаясь на всякие бредовые причины... То это люди, окружающие тебя, то это погода, то это ВРЕМЯ, которого тебе никогда не вернуть... Но вот что я тебе скажу - ВСЕ ЗАВИСИТ ТОЛЬКО ОТ ТЕБЯ... Именно об этом и я хочу сегодня поговорить...

А сейчас представь, что каждый день ты получаешь в банке 86 400$... Причем потратить деньги ты можешь ТОЛЬКО в этот день, а перенести покупки на завтра уже нельзя... Так что же ты будешь делать в таком случае?? Конечно же, скорее тратить эти деньги!! Я хочу тебе сказать, что у каждого из нас в жизни есть такой банк и он называется ВРЕМЯ...



Каждое утро он выдает тебе 86 400 секунд... И каждый вечер он подводит итог, несмотря на то, что ты уже сделал или не успел сделать...

Если хочешь узнать, чего стоит год, спроси об этом у студента, который провалил поступление в институт.
Если хочешь узнать, чего стоит месяц, спроси у женщины, которая ждет ребенка.
Если хочешь узнать, чего стоит неделя, спроси об этом у редактора еженедельной газеты.
Если хочешь узнать, чего стоит час, спроси у влюбленных, которые ждут встречи.
Если хочешь узнать, чего стоит минута, спроси у человека, который опоздал на поезд.
Если хочешь узнать, чего стоит секунда, спроси у человека, который чудом избежал аварии.
Если хочешь узнать, чего стоит миллисекунда, спроси у спортсмена, получившего серебряную медаль на Олимпийских играх, вместо золотой...

Каждый день ты получаешь 86.400 секунд... И вечером этого дня, они пропадают...
Зря или нет – зависит ТОЛЬКО ОТ ТЕБЯ!!

П.С. Надеюсь сейчас я НЕ ЗРЯ потратила несколько минут своей жизни... ;)

08.10.2011

Կրկնակի հաղթանակ...



Եվս մեկ խաղ և մենք UEFA-յի Եվրո-2012-ի եզրափակիչում ենք...

Թեմայի ամենաընդգրկուն և ամբողջական մեկնաբանումը միայն ԱՅՍՏԵՂ...

Հայաստան +4 գնդակ


Ինձ միայն մնում է ավելացնել, որ տղաները ուղղակի փայլեցին~, ստիպեցին բոլորիս ևս մեկ անգամ հպարտանալ...  Ինձ համար սա կրկնակի հաղթանակ էր ԷրԴՈՂանի խայտառակ հայտարարությունից հետո...

Եկե՛ք միասին հաղթանակ մաղթենք մեր հավաքականին հոկտեմբերի 11-ին կայանալիք Դուբլինի ճակատագրական խաղում...


Հ.Գ. Սիրում եմ քեզ, Հայաստա՜ն...

07.10.2011

Անհամ ХАШ-ի սեզոնի բացումը...




Ողջու՜յն, բլո՛գ... Վաղուց չէինք հանդիպել... Դե, որոշել էի ոգևորված գրել մեր հայ բռնցքամարտիկների մասին, հաջողություն մաղթել նրանց, որ Ադրբեջանում եռագույնը բարձրացնելու համար պիտի պայքարեին, հետո որոշեցի սպասել, վերջում ուրախանալ, ԲԱՅՑ... Ի՜նչ ուրախանալ. գնացին, պարտվեցին, քարկոծվեցին /բառի ամենաուղիղ իմաստով/, վերադարձան...  Երեկ էլ ուզում էի գրել Սթիվ Ջոբսին ու Վանուշ Խանամիրյանին հրաժեշտ տալու մասին, բայց ճիշտ գտա դա բլոգում թողնել առանց մեկնաբանության...

Դե ինչ, բարեկամներ, եկեք անցնենք բուն թեմային` «ХАШ-ի սեզոն»-ին... :) Նրանում, որ մեր հասարակությունը իր տոլեՌանտությամբ աշխարհում ոչ մեկին չի զիջում, ոչ մի կասկած, բայց որ այսքա՜ն պարապ ենք, չգիտեի... ՈՒրեմն /իհարկե կներեք արտահայտությանս համար/ էս Լևոն Տեր-Պետրոսյանը շատ անհասկացող մարդ դուրս եկավ... Ասացինք «ХАШ-ի սեզոն»-ը սկսվել է, որոշեց, որ ХАШ-ը հապավում է` Хайоц Азгайин Шаржум, հավաքեց իր ХАШընկերներին ու «հապավվեց» Ազատության Հրապարակում... ՈՒ ինչքան պարապ անողնաշարներ կային, ХАШ-ի անուն լսելով` վրանները շալակեցին ու շտապեցին միանալ ХАШասերներին... ՈՒ արդեն 5-րդ օրն է այնքան են տարված իրենց անհամ ХАШով, որ նունիսկ հրաժարվեցին 3 ժամով իրենց վրանները մաքրել քաղաքի կենտրոնից, որ Խանամիրյանի հուղարկավորման արարողությանը չխանգարեն... Այսօր եթե լսեք հայտարարություն like this - «վաճառվում կամ վարձով է տրվում 4 տեղանոց վրան քաղաքի կենտրոնում», չզարմանա՛ք, հիմա դա բավականին ակտուալ է... 

ԽՀայոց Ազգային Շարժում


Գիտե՞ք ինչ... Հե՛նց էլ ուզում եմ արտահերթ ընտրություններ լինեն, հե՛նց էլ ուզում եմ իրար ներսից ուտենք /ազեՌների աչքը լույս/, հե՛նց էլ ուզում եմ Տեր-Պետրոսյանը կանգնի իշխանության գլուխ, իր ХАШընկերներից մեկն էլ կառավարությունը ղեկավարի, որ 90-ականների «մութուցուրտ»-ը կարոտածները  կորցնեն Լևոնի հետ լուսավոր ապագայի հույսերը, 21-րդ դարի իսկական մութուցուրտը սկսվի, ուզում եմ, որ ազգս, որ հիմա Երևանիս կենտրոնում «ХАШ-ի սեզոնի բացում» ա նշում, տառապի, կոտորվի, թողնի առանց այդ էլ լքված երկիրը, ռադը քաշի, գնա «Ամերիկաներ»... Հե՛նց էլ ուզում եմ, որ չտեսությունից Տեր-Պետրոսյանի մյուս աչքն էլ կուրքոռանա, ուտի, ուտի, ուտի, ուտի այնքաաա՜ն, մինչև կշտանա, ինքն էլ իր ռադը քաշի, որ ՄԵՆՔ սկսենք նորմալ ապրել... Որ կարողանանք դասերից/աշխատանքից հետո դուրս գալ ու հանգիստ քայլել ՄԵՐ քաղաքով, որ քաղաքի կենտրոնում ХАШ-ի հոտ չգա... Որ մեր գրառումները բարի ու ուրախ լինեն... Իսկ գիտե՞ք, թե երբ դա կլինի... Երբ մեր իշխանության գլուխ գա ՆՈՐ մարդ, որը կապ չունի, ոչ ներկայիս իշխանության, ոչ էլ /առավելևս/ ընդդիմության հետ... Մարդ, որը իրոք մտահոգված կլինի մեր երկրով, կաշխատի սրտացավ... Կգա այդ ժամանակը, ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՄ!! Լավ հիշե՛ք, միայն այդ ժամանակ կսկսենք ապրել, այսօրվա ХАШ-ի փոխարեն էլ նորմալ խաշ ԿՈՒՏԵՆՔ, կոկորդներիս էլ չի կանգնի... Բայց էդ մարդուն երկար ենք սպասելու, չէ՞ որ մենք էնքան տոլեռանտ ենք, որ մեզ միայն դիմանալ, սրա-նրա տված ХАШ-ը ուտել ու սպասել է մնում, ուրիշ ոչինչ անել չգիտենք...

Ախր դու ի՜նչ մեղավոր ես, իմ խե՛ղճ ժողովուրդ, որ էդքա՜ն անզոր ես, որ նույնիսկ մի մոմ չես վառել քո ամբողջ կյանքում, ու հիմա քեզ իրավունք ես վերապահում խավարն անիծել... Դե իհա՛րկե, սովածությանդ պատճառը իշխանությունդ է, հետևանքը` երկրիդ ընդդիմության «ХАШ-եր»-ին մասնակցելը... ՈՒ այս պատճառ-հետևանքային կապով դեռ երկար ես քարկապված մնալու, միայն ու միայն ՔՈ մեղքով, որ 5000 դրամով կարողանում են ձայնդ գնել ու դու խաբված ես մնում... Որ գնողի «մրցակիցն» էլ այսօր քեզ ХАШ է առաջարկում, որ նորից ու նորից խաբվես... 
Ինչպես կասեր Մեծն Մեսչյանը` «Ես չեմ զարմանում նորից արթնացած բյուր ճիվաղներից, զարմանում եմ ես նորից համբերող իմ ժողովուրդից...»

Պոժալույ, կբավարարվեմ այսքանով, կխնայեմ նյարդերս, դրանք ԻՄ երկրում ինձ դեռ երկար պետք կգան... Մինչ նոր հանդիպում...

Հ.Գ. ՈՒրախ «խաշի սեզոն» բոլորիդ!!



28.09.2011

С Новым 5772-ым Годом!! /Рош а-Шана/


Здравствуй, мой блог :)
Сегодня, 28 сентября, вечером, после захода солнца, начинается Еврейский Новый Год - ראש השנה /точный перевод: начало года, точное написание: Рош hа-Шана/... Праздник длится два дня /1-го и 2-го числа еврейского месяца тишрей/. Он отмечается в честь сотворения мира, символизирует начало нового года и завершение года уходящего. Существует предание, что в дни Рош а-Шана Б-г отмечает в Книге жизни, какая судьба ожидает в наступающем году каждого из людей: "...кому жить и кому умереть, кого ожидает покой, а кого - скитания, кого - благополучие, а кого - терзания, кому суждена бедность, а кому - богатство"... Искренняя вера в то, что Б-г желает всем добра и благополучия, превращает этот день в праздник... Этот праздник отмечается в Израиле всеми... Во время праздника принято анализировать все свои поступки за прошлый год, просить прощения у всех, кого обидел, а также мира, согласия и здоровья для всех. В этот день дарят друг другу подарки, посылают поздравления тем, кто далеко... Семья собирается за столом, который украшают традиционные праздничные блюда... Для того, чтобы готовить еду в праздник для идущего сразу за ним Шаббата, в канун Рош а-Шана делают эрув тавшилин /законы приготовления пищи в праздник, который выпадает на пятницу/...

Рав Бенцион Зильбер - Эрув Тавшилин


В зависимости от местных традиций, эти блюда могут меняться, но почти повсюду в еврейских семьях подают:
рыбу - символ плодородия;
голову /баранью или рыбную/ - чтобы быть "во главе", а не в хвосте;
морковь кружочками - по форме и по цвету она должна напоминать золотые монеты, богатство;
круглую сладкую халу с изюмом - чтобы год был полным, здоровым;
овощи и фрукты - в знак надежды на обильный урожай;
яблоки и мед - кусочек яблока, обмакнув его в мед, съедают в начале трапезы сразу после халы, "чтобы год был сладким и счастливым"...



П.С. По еврейскому летоисчислению сегодня наступает 5772-ой год =)
П.П.С. Поздравляю всех своих друзей-евреев /особенно Шауль, Опаль и Дорон/ с наилучшими пожеланиями!! =)

24.09.2011

FINALLY!!

Բարև՛, իմ բլո՛գ...
Երեկ ՎԵՐՋԱՊԵ՜Ս տեղի ունեցավ տարիներով սպասված համերգը, Յաննիիս համերգը... Պոստում եմ այսօր, քանի որ երեկ շատ էմոցիոնալ պոստ կստացվեր, չնայած մինչև հիմա /ու դեռ երկար/ լցված եմ շատ աննկարագրելի զգացումներով...  Փորձեմ զուսպ լինել իմ տպավորություններով կիսվելում ու ավելի շատ պատմեմ համերգից... Այսպիսով`

Մինչ համերգը.
Տրամադրվածությունը ՀԻԱՆԱԼԻ, սպասումներով լի...

Համերգի սկիզբը.
Յաննիս բեմ բարձրացավ «մեծ աղմուկով»` գետնին ընկնելով, բայց, այնուամենայնիվ, չկորցրեց իրեն, ժպտաց /ո՜նց եմ սիրում ես այդ ժպիտը/, զբաղեցրեց իր տեղը և համերգը սկսվեեեեե՜ց...



Համերգի ընթացքը.
Երևի կգրեի «առանց մեկնաբանության», քանի որ ոչ մի բառով դա նկարագրել հնարավոր չէ, բայց մի աբսուրդ տեղի ունեցավ, որի մասին չեմ կարող չխոսել... 
Յաննին գիտեր, որ դահլիճի մեծամասնությունը լցված է պարսիկներով, և խոսեց այդ մասին, ու դրանից հետո այդ տհաճ մեծամասնությունը սկսեց բղավել «Ի-րա՛ն, Ի-րա՛ն, Ի-րա՛ն...»: Մեր հայությունն էլ, գիտեք, չիմանալով/չհասկանալով, թե ինչի մասին է խոսքը, ֆբ լեզվով ասած` շտապում է «ֆոլլոուինգ» անել... ՈՒ  մինչ ԻՌանցինցերը իրենց երկրի անունն էին վանկարկում, մեր հայերն էլ կանգնել, իրենց հետ միասին ծափահարում ու «Յա-նի՛ Յա-նի՛ Յա-նի՛» էին բղավում... Շատ ծիծաղելի ու միաժամանակ ահավոր պահ ստացվեց... Ես էլ իմ` արդեն կտրված ձայնով կանգնել, դեմքի դժգոհ արտահայտությամբ «Արմենիաաաաաաաաաաա՜» էի բղավում...
Համերգի ընթացքում նաև մի քանի անգամ Յաննին հումորով հիշեց իր բեմ բարձրանալու մասին...
Շատ էի սպասում "Play Time" ստեղծագործությանը, որն այդպես էլ չհնչեց... Դրանից միայն մի մաս կատարվեց քանոնով... Նաև շաաատ էի սպասում Պեդրո Էուստաչեին, որը նույնպես չկար նվագախմբի կազմում... Իսկ ընդհանուր առմամբ նվագախումբը գրեթե նույնն էր, միայն մենակատարուհիներն էին փոխվել:
Մեզ բոլորիս շատ ուրախացրեց հարվածայն գործիքների վարպետ, Յաննիի մանկության ընկեր, նվագախմբի անդամ Չառլին. ինչպես պատմեց Յաննին. «Չառլին միշտ անկանխատեսելի է», ու ինքը վերջինիս համերգի նախօրեին ասել էր, որ «եթե ճիշտ վերնաշապիկ չընտրի իր համար, իրենց վերջն եկել է»... Ահա և արդյունքը =)

Չառլին կրում էր Հայաստանի Ֆուտբոլի Հավաքականի համազգեստը ետևում գրված "Armenia"
Շատ հաճելի էր...

Համերգն ավարտվեց.


Ամեն կերպ փորձեցի հանդիպել կուռքիս, բայց չստացվեց... Ոստիկաններից մեկը քմծիծաղով ասաց. "ըսկի մենք իրան չենք տեսել": Իսկ թիկնապահները նույնիսկ չթողեցին համերգի ավարտին մոտենալ, ծաղիկներ տալ նրան, երբ նա դեռ բեմի վրա էր... Բայց Յաննին գլխի մեկ շարժումով նրանց խնդրեց առաջ թողնել ծաղիկ նվիրել ցանկացողներին... ՈՒ հույս ունեինք, որ եթե մի քիչ էլ սպասենք, էլի մի էդպիսի գլխի շարժում կաներ ու կիրականացներ ևս մեկ երազանք... Բայց, увы, այդպես էլ չկարողացանք տեսնել նրան... Ահավո՜ր, ահավո՜ր փոշմանում եմ, որ ընկերուհուս հետ միասին չկանգնեցինք ու Արթուր PaparaZZi-ի հետ չսպասեցինք Յաննիի հայտնվելուն, քանի որ երեկ Արթուրը իր բլոգում տեղակայել էր Յաննիի նկարները, все таки կարողացել էր հանդիպել նրան...
/Արթուրի գրառումը բավականին հետաքրքիր հոլովակներով դիտե՛ք այստեղ/

PaparaZZi.am

Ամենածիծաղելին.
Համերգից հետո եղանակը բավականին մռայլ էր, ցուրտ, անձրև, քամի... ՈՒ 21-րդ դարի հայ-պարսկական պատերազմը կարելի էր տեսնել Կիևյան կամուրջից մինչև Հալաբյան փողոցի վրա :)



Արդեն իրար էին ուտում մի ազատ taxi տեսնելիս, մեքենան դեռ չկանգնած դուռը բացում ու ընկնում էին ետևից, իրար ինչ ասես ասում` բնականաբար մեկը մյուսի ասածը չհասկանալով... :)
Պատերազմը բնականաբար ավարտվեց պարսիկների հաղթանակով, քանի որ  հայ վարորդները նախընտրում են 3-4 անգամ ավել գումարը, որը կարող էին հեշտությամբ պոկել նրանցից... Ինչևէ, սա ուրիշ թեմա է, դրա մասին կխոսենք մի ուրիշ անգամ:

Իսկ այսօր ուզում եմ Յաննիին ասել ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒ՜Ն!! Սիրում եմ քեզ, շաաաաաաաաաաա՜տ... Եվ վերջում ուզում եմ ուրախացնել բոլոր նրանց, ովքեր ինչ-ինչ պատճառներով չեն կարողացել ներկա գտնվել համերգին` ՅԱՆՆԻՆ ԽՈՍՏԱՑԱՎ ՎԵՐԱԴԱՌՆԱԼ... Մյուս տարի :)
Այս անգամ ոչ մի գնով չեմ թողնի նրան հեռանալ, մինչև չունենամ ՄԵՐ նկարն ու նրա ստորագրությունը իմ արխիվում :)

P.S. I Love You, Yanni...

22.09.2011

Это было НЕЧТО!! ♥


Բարև, իմ բլոգ :)
Շտապում եմ կատարել առանց այն էլ ուշացած գրառումս, քանի որ վաղվանից հետո դժվար թե կարողանամ ուրիշ բանի մասին հիշել, գրել... :) Բացատրեմ.
Պոստում եմ ուշացումով, քանի որ երեկ բա՜րձր ադրենալինով, բայց շատ հոգնած, ջարդված, ուժասպառ եղած եմ տուն վերադարձել, ու ցանկություն չկար ԱՆՆԿԱՐԱԳՐԵԼԻ օրը փչացնել` մտնելով համացանց ու կարդալով արդեն հոգնեցնող, տհաճ ու, շատ կներեք, «օբիժնիկ» ստատուսներ ու եսիմ ինչեր երկրիս մասին!!!
Կարճ ասած` հոոոոո՜ չենք ռոքել Ազատության Հրապարակում, հետո հոոոո՜ չենք տժժացել Հանրապետության Հրապարակում... Մինչև ուշ գիշեր... Այ էսպես են նշում իրենց անկախության 20-ամյակը ՀԱՅԵՐԸ, թող բոլորը իմանան ու նախանձեն! =)
Շատ ապրեն բոլոր-բոլորը!! ԱՆԹԵՐԻ՜ ՕՐ!!

ԵՍ ու ԵՌԱԳՈՒՅՆՍ


Էլ չեմ ուզում նկարագրել ինչ-որ տպավորություններ կամ զգացումներ, ով այնտեղ էր /միլլիոնից շատ էինք/, ով ի սրտե ուրախանում էր, նա կհասկանա :)

Եվ քանի դեռ չի եկել ՎԱՂԸ, շտապում եմ Սեպտեմբերի 21-ը կոչել ՏԱՐՎԱ ԻՐԱԴԱՐՁՈՒԹՅՈՒՆ! :)

Հմմ, հետաքրքրե՞ց, թե ինչ օր է վաղը... Մեկ բառով ասած` ՅԱՆՆԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻԻ՜... ♥

Մանկուց սպասված երազանքի իրականացման տոմսերը

21.09.2011

Բոլորիս մաղթում եմ ապրել ԻՄ երազած Հայաստանում...



Այսօր միասին նշում ենք ՄԵՐ Հայաստանի 20-րդ անկախ աշունը... ՈՒՌԱ՜, ՈՒՌԱ՜, ՈՒՌԱ՜... :)
 Միասին շատ ուրախանալու ենք, շատ պարելու ենք այսօր և դեռ տասնյակ անկախ աշուններ ենք ապրելու ՄԻԱՍԻՆ... Չեմ ուզում կրկնել «Հայաստանը ես եմ» արտահայտությունը, ոչ էլ մյուսներին «Հայաստան» կոչել, քանի որ` 

/կարդացե՛ք այստեղ/



Իսկ ինչ կմաղթեմ մեզ բոլորիս... ՈՒզում եմ ուժեղ լինենք, որ միասին հաղթահարենք բոլոր դժվարություններն ու լուծենք ՄԵՐ երիտասարդ Հանրապետության խնդիրները /իսկ դրանք, ցավոք, շատ են/... ՈՒզում եմ, որ բոլորով ապրենք ԻՄ երազած Հայաստանում, հուսով եմ` կհասցնենք...

Հ.Գ. Իմ ուժե՛ղ, իմ հզո՛ր, իմ սիրու՛ն, իմ միա՛կ իմ Հայաստա՛ն, սիրու՛մ եմ քեզ, անկե՛ղծ, շա՜տ եմ սիրում...
Հ.Հ.Գ. Եվ մի՛ մոռացեք` լավ է կյանքում մեկ մոմ վառել, քան ամբողջ կյանքում անիծել խավարը!!!

14.09.2011

Ծառայում եմ Հայաստանի Հանրապետությանը...


Մի ցավալի/ծիծաղելի տենդենց եմ նկատել, մի ֆակտ, որի մասին ուզում եմ խոսել... 
ՈՒրեմն տարվա ամեն զորահավաքից որոշ ժամանակ անց` երդումից /присяга/ հետո, ՀԱՅ տղաները ամբողջ սոց-ցանցերով մեկ, հատկապես սֆաթագրքում /facebook:)/, հայտարարում են. 
«Ծառայում եմ Հայաստանի Հանրապետությանը»... 


Այդ 'ստատուսը', բնականաբար, սկսում է գովաբանվել /նաև իմ կողմից/ ու հիսԾերիկ արագությամբ տասնյակ լայքերի արժանանալ... Անցնում է 1 օր, 2օր, 3, 5, 10, 20, 1 ամիս... Նկատում ես, որ չէ, ախր էդ մարդիկ ինչ-որ մեգա-գիգա-ինտերակտիվ են և՛ twitter-ում, և՛ սֆաթագրքում, և՛ իրենց բլոգերում, որտեղ պոստերին հետևելիս քեզ համար պարզում ես նաև, որ նրանք նույնիսկ ժամանակ ունեն քաղաքով զբոսնելու, սիրած էակի հետ ժամանակ անցկացնելու ի տդ ի տպ... Փհհ~...

Ես այս ամենի մասին, պոժալույ, կլռեմ, միայն մի հարց.
Հիմա, փաստորեն, ես էլ եմ ծառայում Հայաստանի Հանրապետությանը ?

Հ.Գ. Բանակի /-ում ծառայել-չծառայելու/ թեմայով Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձությունները մուսայիս չեն թողնում հեռանալ, ու մի օր բոլոր մտքերս ակամա կկուտակվեն ու կտեղակայվեն իմ բլոգերում, այ այդ ժամանակ, իհարկե, կներեք անկեղծությունս ու անզսպվածությունս!!
Հ.Հ.Գ. ՈՒ մի ասեք ինձ, թե ինֆորմացիոն պատերազմի այս թեժ շրջանում ուրախացնում եմ թշնամուս... Եկեք, ավելի լավ է գործենք, ու մեզ խաբելով հույսեր չփայփայենք, լա՞վ!!

08.09.2011

Я сдаюсь...


Вот сижу уже почти два часа смотрю в монитор... Невероятно много мыслей, мало желаний поделиться ими...

Просто хочется взять телефон, найти номер, которого там нет, позвонить и сделать себе одолжение...


04.09.2011

"Помни про..."


Странная штука интернет... С тем, что в этом виртуальном мире можно ожидать все, я согласна, но никогда не думала, что когда-нибудь кому-то придет в голову создать виртуальное кладбище /Социальный сайт новый, и мало кто слышал об этом/...



Видимо кое-кому/авторам сайта/ слишком понравился выражение "уважение к живым начинается с уважения к мертвым"...
Этот мемориал уже действует... Там уже возможно создать "страницы памяти"... И каждый может искать и найти страницы мертвых людей по именам и фамилиям, оставить комментарий, отзыв и т.д... Многие уже зарегистрировали страницы своих родных, близких, а так же страницы знаменитых людей...

Многие люди благодарны авторам сайта, а что я думаю об этом... 

Я к этому отношусь никак... Вот такое ощущение, будто идешь по обычному кладбищу между могил незнакомых тебе людей... Только там не только дата, имя с фамилией, но и фотографии, биография, стена, где все могут оставить комментарий или "сделать подарок" /это у меня вообще вызвало недоумение, злость/...

Я думаю, что это просто НЕ ПРАВИЛЬНО!! Память о родных и близких всегда в душе и сердце... Нельзя/невозможно всю жизнь и самое сокровенное перенести в виртуальный мир... Боюсь мы скоро перестанем чувствовать по настоящему...


П.С. Там один шутник создал свой собственный пейдж... И думаю скоро будет много таких страниц...

03.09.2011

Маленький секрет =)


Ինչպես գիտեք, վաղը, չէ, արդեն այսօր` սեպտեմտեմբերի 3-ին, ժամը 19:00-ին տեղի կունենա Վիկ Դարչինյան VS Էվանս Մբամբա բռնցքամարտը... Չէ, "маленький секрет"-ը սրան չէր վերաբերում... :) ՈՒղղակի ուզում եմ, որ բոլորս հաջողություն մաղթենք նրան, չմոռանանք երկրպագել /ՄՀՀ-ում թե հեռուստացույցի դիմաց նստած/ արդեն 2 տարի մեր եռագույնը ի ցույց ամբողջ աշխարհի պատվով ու հաղթանակած բարձրացնողին...

Այս մրցավեճին բոլորս էինք սպասում` անկախ տվյալ սպորտաձևը սիրել-չսիրելուց... Նախ ուզում եմ հիշեցնել, որ Վիկը 40 մրցապայքար է ունեցել, որոնցից 37-ում հաղթանակ է տարել... Այսօր առաջին ու, երևի, վերջին անգամ մենամարտը տեղի կունենա Հայաստանում, ու անպայման, ավելի քան երբեք, պատվով դուրս գալ ա պետք... Հիմա Վիկի գովերքը թողնենք նրա PR-շիկներին ու անցնենք բուն թեմային... :)

ՈՒրեմն անմիջական կապեր ունենալով նրա, թիմի անդամների հետ` իմացել էի, որ Հայաստանում գտնվելու ժամանակաշրջանում չեմպիոնը թույլ տրված չափից շատ ավել գիրացել էր /вот в чем секрет:)/... ՈՒ կար ռեալ վտանգ քաշի ավելացման պատճառով նրան անմիջապես զրկել Մբամբայի հարցերը ռինգում լուծելու հնարավորությունից կամ, ինչպես ինքն է ասում, հաճույքից, ու օրինականապես հայտարարել նրան «պարտված»... 

1 օրում /սեպտեմբերի 1-ին/ խեղճը կորցրել է 5 կգ քաշ, պատկերացնում եք/հիմա իրենց գեր համարողները կնախանձեն ու կփորձեն գտնել մեթոդը:)/, ու շատ էի վախենում, որ մոտ 7 կգ նիհարել նրան 1 օրում չի հաջողվի /тоже вроде секрет/...

Բայց շատ ուրախ եմ հայտնելու, որ երեկ տեղի ունեցավ կշռման պաշտոնական արարողությունը, ու պարզվեց, որ Վիկին ու նրա թիմին դա հաջողվել է, ԳԵՐՀԱՋՈՂՎԵԼ Է! :)

Եթե տեղյակ եք, 2 բռնցքամարտիկներն էլ համապատասխանել են 53,5կգ կարգին, ու այսօր կշռման արարողության ժամանակ Վիկը կշռել է ուղիղ 53,5կգ /Մբամբայի ցուցանիշը կազմել է 52,9կգ/, շատ ուրախ եմ, թեթևացած ու սպասումներով լի...







Իսկ Ագնեսա Բոժանի և նրա հակառակորդուհու մասնակցությունը, ցավոք, դեռ անորոշ է...



Փաստորեն "секрет"-ը այնքան էլ "маленький" չէր... =))


Հ.Գ. Հաջողություն մաղթենք նաև մեր մյուս հայրենակից-բռնցքամարտիկներ Ազատ Հովհաննիսյանին, Գաբրիել Տոլմաշյանին ու Հովհաննես Ժամկոչյանին... 
Հ.Հ.Գ. Շնորհավորում եմ բոլորիս քիչ առաջ Հայաստան-Անդորրա ֆուտբոլային խաղում 3:0 հաշվով հաղթելու կապակցությամբ! :)