Նոր կյանք կամ իմ երջանկության «մեղավորներից» մեկը...

 ...Իսկ ո՞րն է մեր ապրելու իմաստը, ինչու՞ ենք մենք ապրում...

-Ապրում ենք, որ ուտենք, ապրում ենք, որ երգենք, որ պարենք, ապրում ենք, որ ուրախանանք, ապրում ենք, որ սիրենք, ապրում ենք, որ մակաբույծի պես խժռենք մեր կողքիններին, ապրում ենք, որ երջանկացնենք մեր կողքիններին և այլն, այս շարքը կարելի է շարունակել անվերջ...

Այ, օրինակ, չգիտեմ, թե ինչու եմ ապրում ես...

Բայց այսօր ես անչա՜փ ուրախ եմ, այսօր ես երջանիկ եմ. այսօր լրանում է 5-րդ ամիսը, ինչ ես հորաքույր եմ դարձել, իմ փոքրիկ հրաշքի ծննդյան 5-րդ ամիսն է լրանում, ու մի լաաա՜վ նշելու ենք, ոնց որ ամեն ամիս =)

Այդ օրը` 20.10.2010 /ինչ էլ գոլդ թիվ ա :)/, միշտ վառ ու գունավոր փայլում ա իմ հիշողության մեջ... Ահա կարճ պատմությունը...

2 օր աչք չէի փակել, ու այդ օրը` հոկտեմբերի 20-ին երեկոյան 7-ին պառկել էի... Մոտ 21:00-ն էր, քնած էի... Մամաս ննջասենյակիս դուռը բացեց, ու ինձ արթնացրեց ոչ սովորականի պես /միշտ «կամաց-կամաց» էր արթնացնում/, ասեց.

- Նաի՛Ռ, վե՛ր կաց, գնում ենք հիվանդանոց...

Միանգամից նստեցի տեղումս... Միանգամից ուշքս եկավ տեղը... Ու էդ պահին դուք չեք պատկերացնում` իմ աչքերի փայլը, ԵՍ ՀՈՔՈՒՐ էի դառնում...
Արագ հագնվեցի, դուրս եկա սենյակիցս, ու ի՜նչ հավեսով խառնված էին բոլորը ))
Օգնեցի Լյուսկային /եղբորս կնոջը/ իջնել աստիճաններով, մինչ ապերս մեքենան էր պատրաստում...

Բոլորով գնացին, ես մնացի պուճուր ապերիս հետ, տանը... Տեղս չէի գտնում... Չգիտեի` ինչ անել, բոլորին հասցնել սպասված լուրը, թե, все таки, սպասել պուճուրս ծնվեր, հետո... Ակամա արցունքներս գնում էին... Ա՜յ դրանք ուրախության արցունքներ էին, ԻՍԿԱԿԱ՜Ն ՈՒՐԱԽՈՒԹՅԱՆ...

Չգիտեմ էլ, թե ոնց, որտեղից, երբ, բայց մի քանի րոպե հետո արդեն շատերը իմացան, ու տանը լիքը մարդ հավաքվեց... Էլ չէի դիմանում, զանգեցի, մյուս եղբայրս /հարուստ մարդ եմ. 3 եղբայր ունեմ! =P/ եկավ իմ հետևից...

ՈՒխխ, ի՜նչ օր էր... Հասանք հիվանդանոց, ում ասես չհանդիպեցի բակում :))
/ՈՒմ որ գրկել, պաչել եմ ու չեմ հիշում, թող իմանա, որ չեմ հիշում :))/

Քիչ հետո ներքև իջավ մեծ եղբայրս` հայր դարձած... Աստվա՜ծ իմ... Հիշում եմ Խաչիս երջանիկ դեմքը ու մեր` բոլորիս ժպիտներն ու արցունքները, երբ ծնվեց մեր հրեշտակը... Սա մի աներևակայելի երևույթ էր... Սա նոր կյանք էր... իմ հրաշքը` Արմենչոս էր ծնվել...
ՈՒ ես տեսա, թե ոնց ա իմ եղբայրը հզորանում, հասկանում, որ արդեն ունի ՄԵԿ ընկեր, ՄԵԿ եղբայր ու ՄԵԿ ամենինչ...էդ փոքրիկին...

Այսօր արդեն 5 ամսական դարձավ էդ հրաշքը, որը այնքան նոր երջանիկ, ուրախ պահեր ա պարգևել մեզ բոլորիս, էնքան նոր ուրախություն ա մցրել մեր տուն, ու ես երջանիկ եմ...

ՀԳ Բոլորիդ եմ մաղթում զգալ ու ապրել այն, ինչ ես եմ ապրում :)