Շնորհավոր Ամանոր և Սուրբ Ծնունդ

...Ճիշտն ասած արդեն պատրաստված մտա գրառելու, բայց փոշմանեցի... Բլոգ ինձ բերեց ֆբ-ընկերներիցս մեկի հարցը, որին անպայման կանրադառնամ այստեղ, միայն ոչ հիմա, տոներից հետո... Խոսքը բազմաթիվ բլոգերում վերջին օրերին տեղ գտած գրառումների մասին է, որոնք շարադրված են նույն թեմայով, նույն ձեռագրով ու նույն Տմտածելակերպով... Քաոս է տիրում հայ երիտասարդության մի փոքր (բարեբախտաբար) զանգվածի ուղեղներում... Ինչևէ...

Հիմա ոչ մի ցանկություն չունեմ դրա մասին խոսելու... Միայն ուզում եմ շնորհավորել Հայաստանի, Արցախի ու Սփյուռքի բոլոր հայերին գալիք Ամանորի և Սուրբ Ծննդի կապակցությամբ... Իսկ բարեմաղթանքներս շատ-շատ են, ու դա լավ չի, քանի որ անելիքներ դեռ շատ ունենք... ՈՒստի եկե՛ք լինենք միասնական ավելի քան երբեք, որովհետև այսօր մեր հզորությունը, մեր կամքի անկոտրում լինելն ու մեր հավատը ավելի քան երբեք կախված են մեր միասնական լինել-չլինելուց...

Կհանդիպենք հաջորդ տարի ու անպայման միասին կքննարկենք այն թեմաները, որոնց մասին պետք չի լռել... :)

Շնորհավոր Ամանոր և Սուրբ Ծնունդ...

Իմ իդեալական օրերից մեկը

...Հինգշաբթի -> 8:00 զարթուցիչ -> «մունաթ» դեմքի արտահայտությամբ մի կերպ արթնանալ(բայց մեկա հետո ժպիտով) -> 2 նարինջ -> խառնիչ -> նարնջի բնական հյութ (բայց մեկա redbull-ին կարոտած) -> շտապողականություն -> համբույր սիրելի ծնողներին (առանց դրա ո՛չ քնում եմ, ո՛չ արթնանում, «օրս օր չի լինում») -> համալսարան -> մրսած (բայց մեկա տաքացնող մթնոլորտ) -> 14:20 համալսարանից դուրս -> քաղցած -> ամենամոտ ընկերներ -> Գուստո -> կշտացած -> յուրաքանչյուրն իր գործով -> ԿԳ նախարարություն -> 18:00 Կառավարության 4-րդ մասնաշենքի դիմաց արդեն սպասող ընկերներ -> զբոսանք ամենամոտ ընկերուհու հետ ամենասիրելի քաղաքով`գիշերային (արդեն` տոնական) Երևանով -> 

-> սառած (բայց մեկա գերազանց տրամադրություն) -> տուն -> ամենասիրելի սպորտի` լողի հերթական պարապմունք -> 20:30 տուն -> ընտանիք (ամենա-ամենա-ամենահաճելի մթնոլորտը)-> լափթոփի հետ առանձնանալ սիրելի ննջասենյակում -> համացանց -> ֆիլմ -> օրվա լուրեր -> ակտիվություն ու շփում -> ու այս ամբողջ ընթացքում անդադար երաժշտություն մինչև հաջորդ օրվա առաջին 4-5 ժամը...

Իմ պատկերացմամբ` էն մարդկանց հետ, ովքեր հիմա կան իմ կյանքում, իդեալական օրը կարող է լինել օրինակ էդպիսին...  

Счастье - это когда идешь по центру с любимой подругой, вам так весело и хорошо, что проблемы и мысли о личной жизни уходят на второй план... ♥

Հ.Գ. Կարևորը` նման օրերը շատ լինեն ու շարունակվեն դեռ երկաա՜ր-երկար... ՈՒ էն մարդկանց թիվը, առանց որոնց իմ օրը պարզապես չէր կարող կոչվել իդեալական, միայն ու միայն ավելանա... :)

Հ.Հ.Գ. Սիրում եմ մարդկանց, ում կարելի է ասել. «Հիշու՞մ ես...»

ИМЕЮ ПРАВО...

1948 թվական... Դեկտեմբերի 10... ՄԱԿ...

Այդ օրը և այդտեղ ընդունվեց Մարդու իրավունքների համընդհանուր հռչակագիրը: Այս փաստաթուղթը համարվում է իրավունքների առաջին գլոբալ սահմանումը, որով օժտված են ԲՈԼՈՐ մարդիկ /բաղկացած է այն 30 հոդվածներից և տնտեսական, սոցիալական ու մշակութային իրավունքների մասին միջազգային դաշնագրերին, Քաղաքացիական և քաղաքական իրավունքների մասին միջազգային դաշնագրերին հավասար երկու կամըտիր արձանագրություններով համարվում է Մարդու իրավունքների միջազգային օրինագծի մի մասը/...

Համընդհանուր հռչակագիրը Միավորված ազգերի կազմակերպության հիմնարար բաղադրիչ փաստաթուղթն է: Բազմաթիվ միջազգային իրավաբաններ, ի լրումն, կարծում են, որ Հռչակագիրը ձևավորում է միջազգային իրավունքի մի մասը և հզոր գործիք է դիվանագիտական ու բարոյական ճնշման կիրառման մեջ` ուղղված այն կառավարությունների դեմ, որոնք ոտնահարում են նրա ցանկացած հոդվածը: 1950թ., ի պատիվ Հռչակագրի, ՄԱԿ-ը հաստատեց Մարդու իրավունքների օրվան նվիրված տոնը, որը նշվում է այսօր` դեկտեմբերի 10-ին:

Ինչպես գիտենք, Հայաստանի Հանրապետությունը, ընդունելով Մարդու իրավուքների համընդհանուր հռչակագրով սահմանված համամարդկային արժեքները, մարդու իրավունքների պաշտպանության և ժողովրդավարության հաստատման սկզբունքները, 1992թ. դարձել է ՄԱԿ-ի անդամ երկիր...

Մի կողմ դնենք ՄԱԿ-ը... Որքանո՞վ են այսօր ոտնահարված պաշտպանված Մարդու իրավունքները Հայաստանում... Որքանո՞վ ենք մենք ՃԻՇՏ օգվում մեր իրավունքներից կամ ինչի՞ց ելնելով ենք մեզ թույլ տալիս չարաշահել դրանք... 

Որքանո՞վ են լավ կամ վատ կատարել իրենց գործը մեր ՄԻՊ-երը մինչ օրս, և որքանո՞վ է լավ աշխատում ներկայիս ՄԻՊ-ը, որը ամփոփելով տարին ու ներկայացնելով իր գրասենյակի կատարած աշխատանքների հաշվետվությունը` հպարտորեն խոսում է «3 դատավորների կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու իր հրապարակային նախաձեռնության» մասին ա՛յն դեպքում, երբ երեկ բոլոր 3 գործերով էլ վերջնական մերժում է ստացել... Ո՞րն է այսօր մեր երկրում Մարդու իրավունքների պաշտպանության ամենասուր խնդիրը, և արդյո՞ք կան ինչ-որ տեսանելի քայլեր, որոնք կատարվում են դրանք լուծելու ուղղությամբ...

Ցավով եմ ասում, որ ինքս ոչ մի առաջընթաց չեմ նկատում... Ոչ մի բարելավվում ոչ մի ուղղությամբ /խոսքս մարդու իրավունքների մասին է/... Բայց ամենացավալին այն է, որ չեմ տեսնում մտահոգություն մարդկանց մոտ, ախր չէ՞ որ խոսքը հենց ՁԵ՛Ր իրավունքների մասին է...

Այստեղ գերխնդիրը կայանում է նրանում, որ մարդիկ լավ չգիտեն /կամ ընդհանրապես գաղափար չունեն/ իրենց իրավունքների մասին... Այստեղից էլ ծագում են մյուս խնդիրները, ԻՄՀՈ!! Կա նաև 2-րդ պատճառը այն խայտառակ հետևանքի, որ տեսնում ենք այսօր... Դա ՎԱԽՆ է... Իրոք մեծ է վախի գործոնը... Դե..բոլորս ենք հասկանում, թե ինչի մասին է խոսքը... ՈՒ այս անհեթեթ պատճառ-հետևանքային կապի արդյունքում դեռ երկար ենք անպաշտպան մնալու... Այնքան ժամանակ, մինչև հասկանանք, որ եթե մենք չձգտենք լինել պաշտպանված, մեզ չեն պաշտպանի... ՈՒ նույնիսկ «ամենակարող» օմբուդսմենը անկարող կլինի օգնել մեզ...  

Եկե՛ք նախ լավ ճանաչենք մեր իրավունքները, հարգենք ինքներս մեզ ու մեր իրավունքները ու հետո միայն ստիպենք դրանք հարգել բոլորին, որպեսզի երևակայական ու անիրական «ամերիկյան դեմոքՌԸսիին» երանի տալու փոխարեն ինքներս մեզ երանի տալով ապրենք ՄԵ՛Ր երկրում, զգանք մեզ պաշտպանված ու ուժեղ մեր հողի վրա... Սա է իմ գերցանկությունը բոլորիս համար!! Եվ քանի դեռ այդ օրը չի եկել, իսկ ձևականություններն առանց այն էլ շատ են, ես չեմ գտնում, որ ունեմ բարոյական որևէ իրավունք շնորհավորել ազգիս Մարդու իրավունքների միջազգային օրվա կապակցությամբ...

...Իսկ ու՞ր է տարվա ՄԵ՛Ր եղանակը, այն հինգերորդը... Մի՞թե չի գալու...(ՄԱՍ2)

ԱՇՈՒ՜Ն... Տարվա իմ ամենասիրելի եղանակը... 

Իսկ մի ակնթարթի պես անցավ... Իսկ շատ ծրագրեր, կապված աշնան հետ, մնացին չիրականացված... Իսկ շատ չծրագրավորված նորություններ էլ սպասվում են ձմռան հե՛նց առաջին օրվանից` արդեն այսօր... Իսկ ես, ամեն դեպքում, ևս մեկ անգամ եկա այն եզրահանգման, որ ծրագրավորելը ճիշտ չի... Իսկ ինչ-որ մեկը ասես կարդա մտքերս, ծրագրերս, ու անի ամեն ինչ, որ լինի ո՛չ իմ ուզածի պես, այլ ճի՛շտ հակառակը... Իսկ ժամանակը մի տեսակ  սկսել ա ընթանալ ո՛չ իմ օգտին, էս ամենից հետո տարօրինակ ու անսովոր զգացում կա մեջս, ինձ թվում ա պարտվել եմ, բայց չգիտեմ` ում... Իսկ իմ օրացույցը` իմ անձնականը, նմանվել ա սովորական օրացույցի, ոնց որ բոլորինը... Իսկ ես դեռ ուզում էի Նոյեմբերի 31, 32, 33 հետո 34..ունենալ... Իսկ ձմեռը, հակառակի պես, Երևանում սկսվեց Նոյեմբեր ամսվա կեսերից... Իսկ Նոյեմբերն էլ չափից շատ արագ ու մի տեսակ դատարկ անցավ, երևի 2011-ի իմ ամենաանարդյունավետ ամիսն էր. ոչինչ չշահեցի, ո՛չ մի նոր բան, բայց կարևորը` ոչ էլ կորցրեցի...

Իսկ Ինչևէ, դիմավորե՛նք ձմռանը ժպիտով, լինե՛նք բարետես, նպատակասլաց, զգա՛նք ու հարգե՛նք մեր ժամանակը, քննաշրջանը «բարով-խերով» անե՛նք /որ մի քիչ ժամանակ ունենանք ոչ պարտավորված, մեզ հաճելի գրքեր կարդալու;)/ ու չմոռանա՛նք թեյել շա՜տ-շա՜տ-շա՜տ, ու ամեն ինչ լավ կլինի! :)

Հ.Գ. Մինչ գրառել սկսելը մտածեցի. «Աշունն էլ անցավ», ու ակամա մի ստեղծագործություն հիշեցի... Սևակի յուրահատուկ շեդևՌներից ՄԵԿԸ...

...Իսկ ու՞ր է տարվա ՄԵ՛Ր եղանակը, այն հինգերորդը... Մի՞թե չի գալու...

Նա՞ է գրում ինձ 

Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ 

Ինքս էլ չգիտեմ. 

«Արդյոք քեզ եր՞բ եմ, ե՞րբ եմ տեսնելու... 

Ձմե՛ռ ու ամա՜ռ, 

Աշո՛ւն ու գարո՜ւն... 

Իսկ ո՞ւր է տարվա մե՛ր եղանակը, 

Այն հինգերորդը...»

Նա՞ է գրում ինձ 

Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ 

Ինքս ել չգիտեմ. 

«Դու նկատե՞լ ես. ձմեռ ժամանակ 

Անհնարին է անցնել անտառի այն ծանոթ տեղով, 

Որով անցել ես ամռան օրերին, 

Քանի որ ցրտից սաստիկ կուչ գալով 

Ու ձյան բեռան տակ ճկվելով խղճուկ` 

Ոստ ու ճյուղերը փակում են ճամպադ, 

Իսկ մթնշաղին կամ աղջամուղջին` 

Ճանկռում են դեմքդ, 

Աչքիդ սպառնում: 

Ես քայլում էի աղջամուղջի մեջ, 

Ու քայլում էի նաև ... մտացիր: 

Մտացի՞ր արդյոք, մտամփո՞փ արդյոք,- 

Մի՞թե նույնը չէ: 

Ու ես հասկացա, 

Որ երբ հուզված ենք` 

Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ձեռքերը, 

Երբ անվստահ ենք` 

Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ոտքերը. 

Իսկ ե՞րբ են մարդիկ թաքցնում դեմքը 

Գուցե ամոթի՞ց 

(Ես չե՛մ ամաչում իմ սիրո համար) 

Գուցե կարոտի՞ց 

(Ես ուզում եմ քեզ տեսնել բա՛ց աչքով): 

Գուցե ճանկըռտող ճյուղերի՞ց այս չար 

Գուցե այս ցրտի՞ց որ ճկում է ինձ 

Եվ ստիպում է կուչ գալ խեղճորեն 

(Կուչ գալ եմ ուզում քո՛ թևերի տակ)»...

Նա՞ է ավարտում, թե՞ ես նրա տեղը,- 

Ինքս էլ չգիտեմ. 

Իմ այս հարցերին մի՛ պատասխանիր, 

Բայց պատասխանիր լոկ իմ մե՛կ հարցին:

Գարունը անցավ` ես քեզ չտեսա, 

Ամառը անցավ` ես քեզ չտեսա, 

Աշունը անցավ` չտեսա ես քեզ, 

Ձմեռն էլ կանցնի` չեմ տեսնի ես քեզ...

Իսկ ո՞ւր է տարվա մե՛ր եղանակը, 

Այն հինգերորդը... մի՞թե չի գալու...